Θεραπευτική ύπνωση

Ύπνωση αποκαλείται μια κατάσταση αλλαγμένης συνειδητότητας (altered state of consciousness), στην οποία εισέρχεται κανείς με τη βοήθεια ειδικών τεχνικών και στην οποία, αξιοποιώντας κάποιες ικανότητες που φυσιολογικά διαθέτει αλλά που συνήθως δεν χρησιμοποιεί, είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται πράγματα που στην συνηθισμένη κατάσταση βρίσκονται έξω από το πεδίο της προσοχής και της αντίληψής του. Κατά την ύπνωση ο νους μπορεί και αποκλείει τα εξωτερικά ερεθίσματα και εστιάζεται στα εσωτερικά. Έτσι είναι κανείς σε θέση να έρθει σε επαφή με συναισθήματα, πεποιθήσεις, αναμνήσεις κλπ, οι οποίες κανονικά είναι αποκλεισμένες από την συνειδητότητά του. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να διευρύνει το πεδίο της κατανόησης των θεμάτων της ζωής του. Η Ύπνωση είναι μια κατάσταση αυξημένης δεκτικότητας (υποβολιμότητας) και ευαισθησίας, όπου η διαισθητική αντίληψη και η φαντασία μπορούν να αξιοποιηθούν για να εμπλουτίσουν με νέες ικανότητες τις μέχρι τότε δυνατότητες του ατόμου. Μπορεί έτσι να χρησιμοποιηθεί από το άτομο αυτό για την υποβολή και την υιοθέτηση νέων, θετικότερων συναισθημάτων και συμπεριφορών στις καταστάσεις που το προβληματίζουν και λειτουργικότερων αντιλήψεων που θα αντικαταστήσουν τις μέχρι τότε αρνητικές που το περιόριζαν και του δημιουργούσαν προβλήματα.

Η θεραπευτική ύπνωση (ονομάζεται και κλινική ύπνωση) έχει μεγάλες δυνατότητες, αλλά δεν αποτελεί έναν ‘μαγικό’ τρόπο αλλαγής της πραγματικότητας όπως πολύ συχνά πιστεύει ο κόσμος. Είναι απλά ένα –πολύ σημαντικό- εργαλείο εξερεύνησης της συνειδητότητας και αλλαγής. Επίσης, η Ύπνωση δεν μπορεί να επιβάλει αλλαγές σε έναν άνθρωπο ξένες ή και αντίθετες προς την συνειδητή θέλησή του, όπως φοβούνται πολλοί : τη στιγμή που η οποιαδήποτε υποβολή τείνει να εκφύγει του πλαισίου των συνειδητών επιδιώξεων και επιλογών του ανθρώπου, αυτός εξέρχεται αυτόματα από την κατάσταση της Ύπνωσης.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι στον ίδιο βαθμό δεκτικοί στο να υπνωτιστούν. Κάποιοι δεν μπορούν να το κάνουν σχεδόν καθόλου, κάποιοι άλλοι εμφανίζουν ένα ιδιαίτερο ταλέντο σ’ αυτό, ενώ, όπως συμβαίνει συνήθως, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου λειτουργούν με έναν ενδιάμεσο τρόπο. Ακόμη όμως και ένας μικρός βαθμός δυνατότητας του να βιώσει κανείς αυτή την «αλλαγμένη κατάσταση συνειδητότητας» είναι ικανός να αποβεί πολύ βοηθητικός για την ψυχοθεραπευτική διεργασία.

Στην θεραπευτική προσέγγιση της Μ. Αγγελή η θεραπευτική ύπνωση δεν χρησιμοποιείται σαν ανεξάρτητη και αυτοτελής διαδικασία, δεν γίνονται δηλαδή ξεχωριστές ‘συνεδρίες ύπνωσης’ με αυτοτελείς στόχους. Η ανάγκη για προσφυγή στη διαδικασία της ύπνωσης όμως μπορεί να προκύπτει στα πλαίσια μιας θεραπευτικής συνεδρίας. Αποδεικνύεται πολύ χρήσιμη ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου απαιτείται μια καλύτερη και βαθύτερη επαφή του ανθρώπου με τον ψυχικό του κόσμο γενικά ή σε σχέση με ορισμένα ζητήματα, ειδικά μάλιστα σε περιπτώσεις όπου το άτομο τείνει να προσεγγίζει και να αντιλαμβάνεται τα ψυχολογικά θέματα και τα συναισθήματά του με αμιγώς νοητικό τρόπο – κάτι πολύ συνηθισμένο στην κοινωνία μας.