Η ψυχή της ομορφιάς: Ανθοϊάματα για κάλλος που αναβλύζει από μέσα μας
Είναι δεδομένη η τεράστια έμφαση που δίνει η εποχή μας στην εμφάνιση και στην εξωτερική μορφή. Μέσα στην έντονη επιθυμία τους να είναι όμορφες, πολλές γυναίκες δεν αντιλαμβάνονται το πόσο αυτή η κατ’ αρχήν ωραία, σωστή και ευχάριστη επιδίωξη ξεφεύγει τελικά από τα όρια της προσωπικής επιλογής και της ευχαρίστησης και καταλήγει να γίνεται καταπίεση, άγχος και ψυχαναγκασμός: άγχος στη σκέψη ότι αν η γυναίκα δεν είναι όμορφη αρκετά, οι άλλοι δεν θα την δέχονται ευχάριστα, δεν θα την θέλουν και δεν θα την αγαπούν. Φόβος ότι οι προσωπικές της σχέσεις θα φθαρούν και θα ναυαγήσουν, ότι ο σύντροφός της θα πάψει να την αγαπά και ίσως στρέψει το ενδιαφέρον του σε άλλες, ωραιότερες γυναίκες. Άγχος ότι κοινωνικά η γυναίκα αυτή θα υστερεί και θα απορρίπτεται συγκρινόμενη με άλλες, νεότερες και πιο εμφανίσιμες κοπέλες κλπ. Σ’ αυτά προστίθεται συχνά και μια ψυχαναγκαστική σχεδόν ενασχόληση με την εξωτερική εμφάνιση, που καλλιεργεί έναν παθολογικό ναρκισσισμό και μια υπερβολική επικέντρωση στο εγώ και στην εξωτερική εικόνα του εαυτού, όπου δεν περισσεύει και πολύς χώρος για τον “Άλλο”, για την ψυχική επαφή μαζί του και για το μοίρασμα ουσιαστικών εμπειριών στη ζωή.
Είναι συχνά τόσο λεπτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο αυτές θεμελιακά διαφορετικές στάσεις ζωής, ώστε μπορεί να “μοιάζει αόρατη”. Η ομορφιά, μια αξία καθαυτή, προορισμένη να φέρνει ευτυχία και ευεξία, χαρά και φως στη ζωή μας, γίνεται μια παράμετρος συναλλαγής και “ανταγωνιστικότητας” στο εμπόρευμα που λέγεται “εαυτός”. Η γυναίκα από μόνη της εκχωρεί την ελευθερία και την ομορφιά της αξιοπρέπειας του όντος της και δέχεται την απόσχιση της μορφής από το είναι. Στο εξής είναι υποχρεωμένη να ταυτίζεται αποκλειστικά με εξωτερικές αναλογίες και χαρακτηριστικά προσώπου που εκτίθενται ανεξάρτητα από το ον που τα κατοικεί, αρχίζει να μιμείται πρότυπα που ίσως δεν την εκφράζουν και νιώθει απελπισία στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου που φέρνει και εναποθέτει τα σημάδια της εξωτερικής φθοράς.
Είναι μέσα στη λογική και τους στόχους της ολιστικής προσέγγισης να αποκαταστήσει την ενότητα ψυχής, νου και σώματος και να βοηθήσει το άτομο να αισθανθεί ενιαίο και πλήρες μέσα στην επιδίωξη και την απόλαυση της ομορφιάς του. Είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη η ικανοποίηση του ανθρώπου που εκφράζει την ψυχή και την προσωπικότητά του μέσα από τη μορφή και την εμφάνισή του από αυτού που πασκίζει αγωνιωδώς να εμφανίσει προς τα έξω μια “όμορφη βιτρίνα” – και είναι βέβαια γνωστό και το πόσο η προσωπικότητα με τη σειρά της ζωντανεύει και ομορφαίνει την εξωτερική μορφή.
Ανάμεσα στα πολλά που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό τον σκοπό, τα ανθοϊάματα προσφέρουν μια οδό άμεσης εσωτερικής αναμόρφωσης της σχέσης μας με τον βαθύτερο εαυτό μας και εν προκειμένου με την ομορφιά και την εμφάνισή μας. Υπάρχει ένα λουλούδι στη συλλογή της FES (Flower Essence Society, Καλιφόρνια) που ονομάζεται Pretty Face. Το όνομά του σημαίνει “όμορφο πρόσωπο” και το ανθοΐαμα που προέρχεται από αυτό βοηθά ακριβώς στην επίγνωση και στην έκφραση της “ομορφιάς που ακτινοβολεί από μέσα μας”. Έχω δει πολλούς ανθρώπους που εναγώνια αναζητούσαν το να είναι όμορφοι χωρίς ουσιαστικά ποτέ να το καταφέρνουν αρκετά, να “ανακαλύπτουν” αυτή την προϋπόθεση της εσωτερικής ομορφιάς μέσα τους και να αντιλαμβάνονται ότι αυτό ήταν ουσιαστικά που τους έλειπε, ο πυρήνας γύρω από τον οποίο κάθε στοιχείο εξωτερικής αισθητικής έκφρασης μπορεί να αποκτήσει υπόσταση και ζωή.
Ένα άλλο λουλούδι που χρησιμοποιείται πολύ συχνά για τα θέματα αυτά, από τα ιάματα του Bach αυτή τη φορά, είναι το Crab Apple. Είναι εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα με τη βοήθειά του ο άνθρωπος αρχίζει να δέχεται τον εαυτό του ως προς την εξωτερική εμφάνισή του και να μη προσδιορίζεται και επηρεάζεται από πραγματικές ή φανταστικές, μεγάλες ή μηδαμινές ατέλειες που μπορεί να έχει. Την νεύρωση της αυτό-απόρριψης ακολουθεί εδώ το δώρο της αυτό-αποδοχής –που είναι σε τελική ανάλυση και το ζητούμενο της αγωνιώδους προσπάθειας για “τελειότητα” της μορφής. Με δεδομένο το “αγαπώ και αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι” ο άνθρωπος είναι στη συνέχεια ελεύθερος να επιδιώξει να βελτιωθεί περισσότερο, όπου και όσο θέλει, χωρίς άγχος και αμφισβήτηση της αυτοαξίας του πλέον, αλλά με ευχαρίστηση και με χαρά.
Το ίδιο λουλούδι φαίνεται πως είναι ανεκτίμητο και κατά τη διαδικασία της αποτοξίνωσης.
Ανθοϊάματα όπως το Oregon Grape Root (Pegasus), Lupine (Pegasus), Five Corners (Australian Bush) κ.α. θα βελτιώσουν αυτήν καθαυτήν την εικόνα που εμφανίζει κάποιος στον εαυτό του και στους άλλους.
Το ανθοΐαμα του Bach Honeysuckle θα υποστηρίξει, θα ανακουφίσει και θα αναζωογονήσει εκείνες (ή και εκείνους) που βλέπουν με αγωνία “το χρόνο να περνά και την ομορφιά να μαραίνεται”. Ο χρόνος παύει να είναι εχθρός και όλες οι προϋποθέσεις για ζωντάνια, ενδιαφέρον και ευτυχία στη ζωή αποκαλύπτονται να ενυπάρχουν μέσα στο μέλλον και στο παρόν.
Επειδή τέλος, ομορφιά και αισθητική συχνά δεν νοείται χωρίς τις δίαιτες για τον έλεγχο του βάρους και της διατροφής, θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο ακόμα ανθοϊάματα που θα εξυγιάνουν την όρεξή μας για φαγητό και θα μας βοηθήσουν στο χάσιμο του περιττού βάρους. Το ένα είναι το Agrimony του Bach. Θα αντιμετωπίσει την τάση μας να ‘τσιμπάμε κάτι’ για να νιώσουμε καλύτερα, το να τρώμε για μόνη την απόλαυση που δίνει το φαγητό, να χρησιμοποιούμε το φαγητό δηλαδή σαν υποκατάστατο άλλων αναγκών και σαν ένα μέσο για να “καταπιούμε” τη θλίψη, το φόβο, το θυμό, την απογοήτευση ή την ανία που νιώθουμε. Όταν τρώμε αυτό που ο οργανισμός μας έχει πραγματικά ανάγκη για να τραφεί, δεν πεινάμε ούτε παχαίνουμε. Είναι το φαγητό που τρώμε “για την απόλαυση της στιγμής” ή για να ικανοποιήσουμε ψυχολογικές ανάγκες αυτό που τελικά μας παχαίνει. Και είναι αυτό που διαταράσσει τελικά και την ικανότητά μας να καταλαβαίνουμε πότε και πόσο πραγματικά πεινάμε και πότε έχουμε χορτάσει και θέλουμε να σταματήσουμε.
Στην επανασύνδεση με την χαμένη μας ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε το είδος και την ποσότητα της τροφής που πραγματικά θέλουμε και χρειαζόμαστε καθώς και σε μια υποσυνείδητη επίγνωση του ποια επίδραση έχει σε μας η όποια τροφή, βοηθά σημαντικά το ανθοΐαμα από το λουλούδι της Vanilla (Pegasus).